بررسی همگرایی رشد منطقه ای بخش کشاورزی در استان های ایران

یکی از محورهای برنامه­های توسعه اقتصادی در ایران بعد از انقلاب، گرایش از برنامه­ریزی بخشی به سمت برنامه­ریزی منطقه­ای است و هدف این گرایش، تخصیص منابع و فعالیت­ها به هر نقطه بر مبنای استعدادها و ویژگی­های خاص آن منطقه و کاهش شکاف رشد اقتصادی بین مناطق مختلف کشور است. هدف این مطالعه نیز بررسی همگرایی رشد منطقه ای بخش کشاورزی استان­های ایران در بین سال­های 1380 تا 1390 می­باشد. بر این اساس فرضیه وجود همگرایی بین استان­های ایران بر پایه مدل سولو- سوان مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتایج به­دست آمده در این پژوهش، نمایانگر مطالب زیر می­باشد: 1- وجود همگرایی مطلق در ارزش افزوده بخش کشاورزی بین استان­های ایران به اثبات رسید. علاوه بر این تخمین ضریب همگرایی نیز نشان می­دهد که هر ساله 21/0% از شکاف موجود در رشد اقتصادی بین استان­های کشور کاهش می­یابد. 2- به رغم تاثیرات مثبت سیاست­های دولت در رشد منطقه­ای بخش کشاورزی، نه تنها سیاست­های دولت در راستای همگرایی نبوده­اند بلکه از سرعت آن نیز کاسته­اند که علت این کاهش را می­توان به تخصیص غلط منابع و تسهیلات به استان­ها و یا حجم محدود تسهیلات و اعتبارات تخصیص یافته به بخش کشاورزی نسبت داد که در کل به نفع استان­های ثروتمندتر و توسعه یافته­تر تمام شده است.   طبقه­بندیjel :r11, f43, q28